Laten we het leven vieren

Zondagochtend, ruim een jaar geleden. We hadden destijds nog de slaapkamer die nu dienst doet als de inloopkast voor Het zusje van Saar. Klein, knus, gezellig. Ons bed paste er net in. Ik weet nog dat we wakker werder met de zon op ons gezicht (of misschien is dat wel mijn ideale plaatje van die dag en heb ik dat in de loop van alle maanden die volgden verzonnen). Maar zon of geen zon, het was een geweldige dag. Een feestdag. Voor ons. Als ik mijn ogen dicht doe en terugdenk, voelt het als de dag van gisteren.

Ik werd wakker met een stoot adrenaline, want het was de dag waar ik naar had uitgekeken. Ik had het idee dat dit de dag was voor een zwangerschapstest. Mijn derde die week weliswaar, maar ik had tussen nummer 2 en nummer 3 zeker 3 dagen gewacht. (En op bepaalde momenten in je leven zijn 3 dagen heel veel dagen en duren de minuten en uren lang. Heel lang). Zwangerschapstest 1 en 2 waren negatief, maar vandaag was de dag. Zo voelde het gewoon. Tegelijkertijd wilde ik mezelf behoeden voor een flinke teleurstelling, dus semi-lakoniek deed ik zwangerschapstest nummero 3, mezelf geruststellend dat geen extra streepje ook gewoon oke was. 

Je raadt het al..... Er verscheen een tweede streepje. Klein, haast onzichtbaar. En ja, ik ging dus twijfelen. Is dit een streepje? Is dit wel ECHT een streepje? Ik rende naar boven en vroeg manlief al gillend of ik een streepje zag. (Hij wist nog niet eens dat ik uberhaubt een zwangerschapstest deed). Hij dacht van wel, met glimlach. Ik dacht van wel, met grote glimlach. Kregen we een tweede kindje? We aten taart als ontbijt, want de papa-in-spé kocht zaterdag taart. Gewoon omdat hij dacht dat hij taart moest kopen. 

Ruim acht maanden later hadden we een kleine Saar in onze handen. Een prachtig meisje stond aan het begin van haar ontwikkeling in mijn buik die dag. Wat een wonder. De zwangerschap was pittig, maar dat kleine, prachtige wezentje van alweer bijna vijf maanden was alles waard. Gister kwam die dag opeens weer boven drijven. Het moment van de test, het wakker worden. De afspraken die we hadden die dag en mijn grijns, omdat we een klein geheim bewaarden. 

Het leven is een feestje waard. Dat draagt Het zusje van Saar graag uit. Want ja, wij raakten zwanger, hadden een positieve test in onze handen. Maar we weten dat het niet vanzelfsprekend is. Dat het leven een wonder is. Er zijn zoveel mensen om ons heen voor wie zwanger raken een gevecht is. Schatten die hun kleine schat na een paar weken zwangerschap moesten teruggeven aan de Maker van alle dingen. Vrouwen die de 100e zwangerschapstest doen en opnieuw worden teleurgesteld. 

Het leven raakt ons. Het is kwetsbaar, niet vast te grijpen (al doet de medische wereld zo haar best). Laten we het leven vieren. Laten we zwangerschappen vieren. Zelfs als we ons soms dik voelen, of een vochtbom, of wanneer de laatste loodjes pittig zijn. Laten we ons zwanger en wel, met onze preloved positiekleding, bedenken dat we gezegend zijn. Gelukzakken. Kwetsbaar. Rijk.

En laten we opkomen voor leven. Hoe Het zusje van Saar dit aanpakt, ontdek je in de komende 2 blogs. Je hebt nu namelijk (stiekem) deel I gelezen van een driedelige serie, genaamd ´laten we het leven vieren´. Vier je vandaag het leven mee?